Na een tocht van een uur komen we aan op een prachtige plek, die normaal gesproken een meer zou moeten zijn. Maar het is hier zo warm geweest in Portugal dat het meer volledig is opgedroogd.
Man, wat was het een uitdagende tocht, alles ging helemaal mis en ik voel me verslagen. Ik laat Flame los en hij kijkt niet op of om naar me en sjokt rustig van me weg en begint te grazen. “Wauw, hij wil echt niet in mijn buurt zijn!” Ik voel hoe de emoties naar boven kruipen, maar wil me absoluut niet laten kennen en in huilen uitbarsten. Toen ik deze trip boekte voor mezelf had ik niet gedacht dat het zo confronterend zou zijn. Mijn partner zegt wel eens vaker tegen mij `Wat had je dan verwacht?’. Hij schat situaties vaak beter in dan ik en kent me door en door, weet je.. Nou, dit was zo’n situatie waarin ik dacht: wat had je dan gedacht, Soraya? Dat alles maar simpel zou gaan? Dan is er toch niets aan aan deze journey? Je komt hier om iets over jezelf te leren en inzicht te krijgen. De man die deze tochten organiseert komt naast me zitten en kijkt me aan. Hij vraagt: hoe ging het? Ik kijk hem aan en zeg: nou, slecht! Hij vraagt: wat gebeurde er? Ik vertelde hem dat Flame voor geen meter naar mij luistert en me nog net niet meesleurt continu en ik merk dat mijn irritatie hoog ligt. Hij kijkt me bedenkelijk aan en knikt en laat een stilte vallen. Hij zegt: kom, we gaan naar beneden en daar zitten met z’n allen. Ik merk dat ik het gevoel niet van mezelf kan afschudden en daarnaast krijg ik voordat we gaan nog een opdracht om een van de paarden, Luciano, zonder touw uit het meer te krijgen… HA, als ik er nu nog aan denk moet ik al lachen, want het lukte voor geen meter. Luciano was totaal niet onder de indruk en uiteindelijk kreeg ik hulp. Het is weer tijd om terug te gaan, roept hij! Ik loop richting Flame en probeer hem te pakken te krijgen, ik merk dat ik zenuwachtig ben om terug te gaan en weer met hem te lopen. “Waarom heb ik ook alweer de leider gekozen van de kudde?”. Een zacht stemmetje zegt in me: “Because you like a challenge!”. De man kijkt me aan en ziet mijn onzekerheid en vraagt: wat denk jij dat hij jou wil leren? Ik kijk hem aan en voel de tranen in mijn ogen springen.. met man en macht wil ik me opnieuw niet laten kennen. Ik haal mijn schouders op! Hij zegt: weet je wat hij denkt? Hij denkt: SNAP JE HET NOU NOG NIET? Dat is de reden waarom hij van je wegloopt! Hij snapt niet dat jij nog steeds niet begrijpt hoe je je GRENZEN moet aangeven. Je moet je ruimte claimen en afbakenen. Dit is jouw ruimte, daar mag niemand zonder jouw toestemming in. En wat betreft het paard, zolang jij niet de leiding neemt zal hij over je heen walsen… Net zoals andere mensen. Daarom is het belangrijk dat je hem DIEP in zijn ogen aankijkt en duidelijk maakt dat jij de baas bent en dat hij naar jou moet luisteren. De tranen branden ondertussen in mijn ogen. De man loopt weg gevolgd door een van de paarden.. Gelijk loopt Flame voorop en word ik half meegesleurd. Na een aantal minuten ben ik het helemaal zat en de tranen biggelen over mijn wangen. Ik stop en trek aan de teugels zodat hij stil komt te staan, ik kijk hem diep in zijn ogen aan en verdrink er direct in. Hij kijkt dwars door mijn ziel, O JA, dat kunnen paarden. Ik vertel hem heel duidelijk: “Ik ben de leider, Flame, en jij volgt mij!”. Vanaf dat moment verandert de energie… Ik begin te lopen en hij volgt mij..? Wauw, dit moment was magisch voor mij.. De terugreis was totaal anders dan de heenreis en met elke stap die ik zette voelde ik mijn vertrouwen groeien. Aan het einde van deze driedaagse tocht voelde ik me sterk in het aangeven van mijn grenzen en oprecht geïnspireerd. Ik voelde me verbonden en sterk van bewustzijn. Het gevoel was zo sterk dat ik mezelf terugvond, waarin ik de grootste uitdaging kreeg om mijn grenzen aan te geven. Het opzeggen van toen der tijd mijn huidige baan, maar op mijn breekpunt had ik eindelijk de moed om mijn grens aan te geven. Tot hier en niet verder… I am in the right state of being now.
Oh en Luciano die niet mee wou uit het meer.. De volgende dag kreeg ik opnieuw de opdracht. Mijn vertrouwen was voelbaar en de energieshift ook die ik maakte naar leider. Luciano liep zonder tegenstribbeling met me mee via een onzichtbaar koord. I did it!
Na mijn terugkomst van deze levensveranderende reis heb ik na zes weken afscheid genomen van mijn energievretende baan, waarvoor ik al lange tijd geen passie meer voelde. De reis en de ervaring gaven me de kracht om een levensveranderende keuze te maken, het onbekende tegemoet te treden, keuzes te maken en vooral mijn grenzen te stellen. Het was bevrijdend!
Is grenzen aangeven ook een terugkerend thema in jouw leven? Hoe ga jij hiermee om?
Liefs,
Soraya Chianti
